czwartek, 31 marca 2011

zabawy ruchowe

http://www.youtube.com/watch?v=l9x32MWtn3s

ROZWÓJ DZIAŁALNOŚCI DZIECKA

ROZWÓJ DZIAŁALNOŚCI DZIECKA
Zabawa jest jednym z ważnych przejawów aktywności dziecka. Ponieważ aktywność ma charakter złożony: składa się na nią wiele różnorodnych czynności i działań, uważamy ją za jeden z głównych rodzajów działalności człowieka, odgrywających istotną rolę w różnych okresach jego życia, a przede wszystkim w dzieciństwie. Dla dziecka do momentu rozpoczęcia nauki w szkole zabawa stanowi podstawowy rodzaj działalności (M.Przetacznik-Gierowska, G.Makiełło-Jarża, 1992, s.207).
W trzeciej fazie wieku przedszkolnego niektóre formy nauki i pracy zostają wyodrębnione w postaci czynności specyficznych. Dziecko na przykład pełni dyżury w swojej grupie, pomaga matce w zajęciach przy gospodarstwie domowym, uczy się na pamięć wierszyka z okazji imienin lub innych uroczystości czy też ćwiczy odwzorowywanie „szlaczków” lub „literek”.
Wraz z wiekiem obserwuje się u dziecka zmianę postawy wobec własnych czynności, ich przebiegu i efektu, niezależnie nawet od charakteru tych czynności. Dziecko traktuje, to co robi, coraz bardziej na serio, z poczuciem odpowiedzialności za swoje „dzieło” (M.Żebrowska, 1986, s.425).
Zabawa dziecka przybiera w wieku przedszkolnym różnorakie
i bogate formy. Staje się czynnością bardziej samodzielną i twórczą w stosunku do zabawy małego dziecka. Najbardziej typowymi dla tego okresu są zabawy: tematyczne, konstrukcyjne, ruchowe, dydaktyczne, badawcze.
Rysowanie, malowanie, lepienie z gliny lub plasteliny i inne formy zajęć manipulacyjno – konstrukcyjnych, wykonywanych przez dzieci w wieku przedszkolnym, są to czynności, które można zaliczyć do zabaw dziecięcych ponieważ podejmowane są one dla przyjemności, a w ich wyniku powstają wytwory nie posiadające wartości ekonomicznej i użytkowej (tamże, s.433).
Dzieci w wieku 6 lat wkraczają w stadium wzbogaconego
i udoskonalonego schematu rysunku. Ich wytwory nie są jeszcze kopią przedmiotów, lecz sposób rysowania jest odmienny, formy graficzne bardziej giętkie i płynne, nie tylko zgeometryzowane i „analityczne” (zestawienie całości
z kilku fragmentów i szczegółów), lecz także sylwetkowe. Prawidłowe odtworzenie proporcji sprawia większości dzieci w tym wieku nadal duże trudności; na pierwszy plan w rysunku wysuwają się w dalszym ciągu szczegóły ważne z punktu widzenia ich przeżyć. Dzieci w tym wieku odtwarzają chętnie nie tylko pojedyncze postacie i rzeczy, lecz także całe sceny i zdarzenia (M.Przetacznik-Gierowska, G.Makiełło-Jarża, 1992, s.228).
W wieku 6 lat wzbogaca się tematyka ulepianek dzieci. Wzrasta liczba wytworów przedstawiających postacie ludzi i zwierząt. Dzieci odtwarzają już coraz więcej tematów złożonych, za pomocą kilku elementów obrazują jakąś scenę, akcję. Ulepianki dzieci w starszych grupach przedszkolnych są też w pełni trójwymiarowe (M.Żebrowska, 1986, s.438).

Co to jest motoryczność?

Co to jest  motoryczność – jak się przejawia?
                    
   Według M.Demela, motoryka – jest to całokształt czynności ruchowych człowieka, inaczej sfera ruchowej aktywności, to wszystko, co dotyczy poruszania się człowieka w przestrzeni na skutek zmian położenia ciała lub poszczególnych jego części względem siebie.
   Według Z. Gilewicza – motoryczność stanowi całokształt możliwości ruchowych człowieka w znaczeniu ilościowym i jakościowym, oraz jako taka obejmuje – formy, cechy, treści i idei życia ruchowego.Wyróżnił on           w obrębie motoryczności : sprawność fizyczną, uzdolnienia ruchowe, sprawność ruchową.
   J. Raczek uważa, że na motoryczność człowieka składają się ; sprawność motoryczna i umiejętności.
   J. Szopa twierdzi, że motoryka człowieka jest sumą możliwości ruchowych i przejawów działalności człowieka i wyróżnia w tym zakresie predyspozycje, zdolności i uzdolnienia jako wewnętrzne czynniki potrzebne do rozwoju czynności człowieka.
     Rozwój motoryczny dziecka, wyraża się w tym, że wraz z wzrastaniem, różnicowaniem i dojrzewaniem jego narządów i układów pojawiają się ruchy nowe, dziecko uczy się złożonych czynności, jego motoryczne zachowanie jest coraz bardziej celowe i inteligentne. Rozwój ruchów dziecka jest tylko zewnętrznym wyrazem złożonych procesów i mechanizmów powiązanych z nowymi funkcjami organizmu i zmieniających się w ontogenezie.
     Ruchów, którymi człowiek dysponuje jest ogromna liczba. W zależności od celu, jakiemu one służą, oraz od ich treści można mówić o różnorodnych rodzajach motoryczności. Wyróżnia się :
  1. Motoryczność produkcyjna / czynności i działania, których głównym celem jest wytwarzanie dóbr materialnych i wiąże się z pojęciem pracy/.
  2. Motoryczność sportowa / ruchy zabawowe i sportowe – podnoszące sprawność fizyczną człowieka, wzmacniające jego zdrowie, pobudzające rozwój/.
  3. Motoryczność wyrazowa     / obejmuje gesty, mimikę, pozy, taniec i służy do porozumiewania się między ludźmi tam, gdzie zawodzi język słów/.
  4. Motoryczność samoobsługowa / jedzenie, mycie, ubieranie się/.

Rozwój motoryczny dziecka w wieku przedszkolnym

http://www.mmp.fio.org.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=100&Itemid=69
  Poznanie tempa rozwoju zdolności motorycznych jest warunkiem racjonalnych działań zmierzających do umożliwienia sterowania kształtowaniem sprawności
Przebieg rozwoju poszczególnych zdolności motorycznych jest inny dla każdej z osobna. Uwarunkowane są one rozwojem fizycznym oraz rozwojem i formowaniem się tych układów i narządów, które odpowiedzialne są za ich przejawianie się w ruchu.
   Każdy okres dzieciństwa, charakteryzuje się swoistym zachowaniem w poszczególnych umiejętnościach ruchowych. Istnieją w tym zakresie oznaczone normy, według których wytyczyć można fazy rozwojowe, a także przydzielić danego osobnika do grupy rozwiniętych normalnie, wyprzedzających swych rówieśników lub opóźnionych dzieci.  
Rozwój człowieka został podzielony przez psychologów na poszczególne okresy:
1.  wiek niemowlęcy od urodzenia do 1 roku życia;
2.  wiek poniemowlęcy od 1 do 3 roku życia;
3.  wiek przedszkolny od 3 do 6 roku życia;
      4.  młodszy wiek szkolny od 7 do 12 roku życia;


    Rozwój ruchowy dziecka w wieku przedszkolnym jest mniej gwałtowny i szybki niż w poprzednich okresach życia i cechuje go względna harmonijność.
Dziecko doskonali swe ruchy postawno-lokomocyjne i ruchy warunkujące sprawne wykonywanie czynności na przedmiotach. Do podstawowych sprawności ruchowych wywodzących się z ruchów swobodnych i postawno-lokomocyjnych należą takie czynności motoryczne jak: chód, bieg, skoki, wspinanie się i inne formy przystosowania się do warunków terenu, wyrażające się w pokonywaniu różnych przeszkód: rowów, wzniesień itp. Wraz z wiekiem występuje wzrost wszystkich sprawności, przy czym największy przyrost między 4 a 5 rokiem życia. Oto charakterystyka niektórych przejawów motoryczności dziecięcej wg. S. Moliere.
Dziecko 3 letnie – jest zręczne, chodzi prosto, pewnym krokiem, może stać chwile na jednej nodze, rzuca piłką nie tracąc równowagi, idzie i skacze w takt muzyki, lubi szybko wychodzić i schodzić po schodach, umie rozpiąć guziki, nie potrafi jednak wykonać dwóch prostych czynności naraz.
Dziecko 4 letnie – jest bardzo ruchliwe i żywe, występuje i schodzi po schodach biegiem, jeździ na rowerze , lubi czynności wymagające od niego zachowania równowagi, rzuca dość poprawnie piłką, wykonuje podskoki w takt muzyki.
Dziecko 5 letnie – czyni mniej ruchów gwałtownych, jest zaradne. Umie lepiej posługiwać się rękami (rysować, zapinać guziki, sznurować buty). Nie potrafi jednak np. biec i obserwować równocześnie inne dziecko.
Dziecko 6 letnie –odznacza się dużą ruchliwością i zręcznością. Umie między innymi: odbić piłkę o ziemię i chwycić ją, skakać w dal, zwieszać się i przekręcać na drążku.